Η αγάπη προς την πατρίδα που αδικεί τα παιδιά της

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
«Τότε του λέγω: Εγώ κι απλό στρατιώτη να με βάλετε στρέγω (το δέχομαι) δια την αγάπη της πατρίδας μου. Όμως εδώ δουλεύει αδικία. … να μην μιλήσω δεν μπορούσα, ότι αδικιόταν οι αγωνισταί και βραβεύονταν οι κόλακες. Του λέγω: Δυστυχία μας των καϋμένων! Κακά και ψυχρά θα πάμεν. … Και αυτήνη η πατρίδα μας δεν λευτερώθη με παραμύθια, λευτερώθη με αίματα και θυσίες. κι από αυτά έγινε βασίλειον – κι όχι να βραβεύονται ολοένα οι κόλακες κι οι αγωνισταί να αδικώνται. Ότι, όταν σκοτώνονταν οι αγωνισταί, αυτήνοι κοιμόνταν. Κι όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Να έρθει ένας να μου ειπεί ότι θα πάγει ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι (δέχομαι) να μου βγάλει και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά (σε κακή κατάσταση), δέκα μάτια να’ χω στραβός θα να είμαι. Ότι σ’ αυτήνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού».
(Απάντηση στον Εϊδέκ ,Βαυαρό, μέλος της αντιβασιλείας του Όθωνα)
Από το βιβλίο «Αναλύσεις Νεοελληνικών Κειμένων» Γ. Βαλέτα
Εκδόσεις Πέτρος Κ. Ράνος Αθήνα 1965