Ο κόσμος της θάλασσας. Πέτρες και ξέρες

«Χονδρικώς ο βυθός μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις κατηγορίες. Πέτρα, άμμος, λάσπη. Ο καλύτερος βυθός για τους ψαράδες υπάγεται στην πρώτη κατηγορία. Ο ψαράς θέλει να βλέπει πέτρα, γιατί, όπου υπάρχει πέτρα, υπάρχει γονιμότης και ζωή, ευφορία και πλούτος. Χορτάρι και ψάρι. Εδώ τα πράγματα είναι αντίθετα απ’ ό,τι γίνεται στη στεριά. Ανεπιθύμητες είναι οι πέτρες στη στεριά. Πιάνουν άδικα τον τόπο και δεν αφήνουν το χορτάρι να φυτρώσει. Ακαλλιέργητες μένουν απέραντες εκτάσεις, γιατί είναι γεμάτες πέτρα. Άγονοι τόποι. Κάτου όμως στο βυθό οι πέτρες ευνοούν τη βλάστηση και συγκεντρώνουν το ψάρι. Ανάμεσα στις πέτρες του βυθού φυτρώνουν άφθονα χορτάρια και βρίσκουν καταφύγιο πολλά ψάρια, πολλά καβούρια, πολλά μαλάκια και πολλά άλλα μικρόζωα της θάλασσας. Συχνά μάλιστα η ίδια η πέτρα είναι γεμάτη χορτάρια και γεμάτη μικρόζωα, που τα φιλοξενεί στις χαραμάδες και στις τρύπες της. Εκεί φωλιάζει το καβούρι και το χταπόδι. Στην ίδια πέτρα σκαρφαλώνει η καρτσίνα κι αργοσέρνεται η πετροβυζάχτρα πεταλίδα. Λίγο παρακεί, μέσα σε ανάβαθη γούβα, στέκει θρονιασμένος ο αχινός. Εκεί και ο αστερίας, και το στρείδι, και το μύδι και η καλόγνωμη, και η φούσκα και το σκουλήκι. Όλα προϊόντα της πέτρας.
Βαθιά, ρηχά, παντού ζωή στην πέτρα. Κοχύλια, σαλιγκάρια, ανθόζωα, σφουγγάρια κοράλλια . Και βλάστηση παντοειδής. Χορτάρια κάθε λογής και κάθε αναστήματος. Βρύα και θάμνοι. Και ψάρια φυσικά. Αλήθεια, πού θα βρει ευνοϊκότερες συνθήκες το ψάρι; Η πέτρα του προσφέρει απ’ όλα. Πρώτα τροφή, σκουλήκια, καβουράκια, κλπ. Έπειτα κατοικία και ασφάλεια. Βαθιές ρωγμές είναι γεμάτη η πέτρα. Σπηλιές, λαβύρινθοι, θαλάμια, ιδεώδη καταφύγια, αλλά και ιδεώδη ορμητήρια. Γι’ αυτό το λόγο, όπου υπάρχει πέτρα, δε λείπει ποτέ το ψάρι.»

(«Εδώ βυθός»  Θ. Ποταμιάνου Βιβλιοπωλείο της Εστίας  Έκδοση πέμπτη  σελ. 26-27)

Θάνατοι από Κοροναϊό στην Κίνα

Κατά ηλικία
0  –  9     ετών  0%
10 – 39     «      0,2%
40- 49      «      0,4%
50 – 59    «      1,3%
60 – 69    «       3,6%
70 – 79    «       8%
80 και άνω       14,8%

Κατά φύλο
Γυναίκες   1,7%
Άνδρες      2,5%

Με προϋπάρχουσα νόσο
Με καρκίνο     5,6%
Με υπέρταση  6,0%
Χρόνια αναπν.
προβλήματα    6,3%
Σάκχαρο           7,3%
Καρδιαγγειακά
νοσήματα        10,5%

(COVID-19  China CCDC, February 17 2020)

Οι πρόσφυγες και ο πολιτισμός μας

Εκατομμύρια πρόσφυγες, όπως και την παλαιά εποχή, εγκαταλείπουν τον τόπο τους που τους σκοτώνει, εγκαταλείπουν σπίτια, περιουσίες, τη γη που τους ανέστησε, και φεύγουν να σωθούν από βέβαιο θάνατο. Το πρόβλημα όμως είναι διττό, δεν είναι μόνο ότι φεύγουν «γυμνοί και τεταπεινωμένοι», ανέστιοι, ημιθανείς, με τα παιδιά στην αγκαλιά και σερνάμενους τους γέροντες, αλλά δεν βρίσκουν τόπο να πατήσουν. Δεν είναι επιθυμητοί πουθενά, όχι γιατί οι συνάνθρωποί τους είναι τόσο σκληροί αλλά γιατί είναι πλήθος, είναι ένας ποταμός, που θα πνίξει τους ευεργέτες τους. Πώς θα μοιραστεί η παραγωγή σε λαούς που μόλις ξεπέρασαν την έσχατη φτώχεια; πώς θα μοιραστούν τα επαγγέλματα σε χώρες με τους τρελούς δείκτες ανεργίας; πώς να μοιραστεί η πίστη, τα ήθη και τα έθιμα του κάθε λαού, η γλώσσα του, όλα αυτά που τον στήριξαν και τον διατήρησαν στη ζωή;
Ευτυχώς όλοι αυτοί απευθύνονται σε λαούς πολιτισμένους, σε λαούς που διαθέτουν πακτωλό χρημάτων για να τους οικονομήσουν, που κτίζουν πρόχειρες κατοικίες για να τους στεγάσουν, που τους παρέχουν τροφή, ακόμη και μισθό στοιχειώδη. Αλλά είναι τόσο πολλοί, μα! τόσο πολλοί, που είναι αδύνατο να συντηρηθούν! Τι άλλο μπορεί να κάνει ένας λαός πολιτισμένος;
Τι άλλο; Να μη μυωπάζει, να μη στρουθοκαμηλίζει, να μη δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Η λύση δεν είναι η στοιχειώδης περίθαλψή αλλά τα σταμάτημα των πολέμων, και δη των εμφυλίων, η παύση των τοπικών συρράξεων. Αλλοίμονο! Ζούμε σε μια τόσο προηγμένη τεχνολογικά εποχή και δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να δημιουργήσουμε ένα παγκόσμιο οργανισμό, ο οποίος θα επιλύει στοιχειωδώς τις διαφορές των λαών προτού καταλήξουν σε σύρραξη. Δεν έχουμε δημιουργήσει μία παγκόσμια εξουσία επιβουλής του δικαίου, η οποία να επιβάλλει άμεσα τέτοιες κυρώσεις, ανεξάρτητα από τα οικονομικά συμφέροντα του κάθε λαού, που να καθιστούν ικανό τον τάχιστο τερματισμό του πολέμου.
Εφησυχάζει ο άνθρωπος και έχει ήρεμη τη συνείδησή του με το να ανοίγει την πόρτα και να δίνει ένα κομμάτι ψωμί στον αναξιοπαθούντα συνάνθρωπό του, και όχι να αναλαμβάνει να σταματήσει εκείνον που τον κυνηγά για να τον σκοτώσει. Φοβάται ο πολιτισμένος άνθρωπος μην αλλοτριωθεί από τους κατατρεγμένους λαούς. Δεν κινδυνεύει από αυτό. Η ιστορία αναφέρει παραδείγματα πολιτισμένων λαών που επέδρασαν στους λιγότερο πολιτισμένους και όχι το αντίθετο, λαούς που αφομοιώθηκαν κυριολεκτικά από τους ανωτέρους τους. Να φοβάται, να φοβόμαστε όλοι εμείς, μήπως έρθει, ό μη γένοιτο, και η σειρά μας, και τότε «έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων».

Ανοιξη

Μουστάκια φύτρωσε
το χόρτο του αγρού
Ίσκοι παντού ολημερίς
παίζουν κρυφτό στον ήλιο

Άνθη κεντά η Άνοιξη
στο σώμα των κλαδιών
το κλάμα των μικρών πουλιών
νανούρισμα στη φύσι

Πέφτουνε τα βαριά φορέματα
σαν τα ξερά τα φύλλα
τα χρώματα γλυκοκυλούν
και βάφουν όλα γύρω

Τα πρώτα φύλλα στα μπουμπούκια τους
ανοίγουν παραθύρια
στα παγωμένα ακροδάχτυλα
ο ήλιος χουχουλιάζει

Μια χαραμάδα στη σκιά
και μια σχισμή στα χείλη
στους πόθους φέρνουν δύναμη
το φόβο κάνουν πέρα

Οι σκουριασμένοι αρμοί του γέροντα
ξανά ανοιγοκλείνουν
μικρό καντήλι της νυχτιάς
το σβήνει ο ήλιος την ημέρα

Η Άνοιξη παίζει κρυφτό
με τα μικρά κορίτσια
στο φόρεμά τους κρύβεται
μα! φαίνεται στην όψη

Το μεγαλείο αλλά και τα μειονεκτήματα της αρχιτεκτονικής των κλασσικών χρόνων

Η ουσία ου κλασσικού ρυθμού είναι η τάξη και η μορφή. Μετριοπάθεια στο σχέδιο, την έκφραση και τον διάκοσμο. Αναλογία των μερών και ενότητα του συνόλου. Η κυριαρχία της λογικής δίχως την κατάπνιξη του αισθήματος. Μία ήρεμη τελειότητα, που αρκείται στην απλότητα και μία υπεροχή, η οποία δεν οφείλει τίποτα στο μέγεθος. Κανένας άλλος ρυθμός, πλην του Γοτθικού, δεν έχει ασκήσει τόση επιρροή.

Η κλασσική αρχιτεκτονική ήταν στενά περιορισμένη σε μορφή και ρυθμό και προσκολλήθηκε επί χίλια έτη στο απλό ορθογώνιο του Μυκηναϊκού μεγάρου. Δεν πραγματοποίησε σχεδόν τίποτε στους λαϊκούς τομείς. Ασχολήθηκε μόνο με τα ευκολότερα προβλήματα της κατασκευής και απόφυγε δύσκολα έργα, όπως η αψίδα και ο θόλος, τα οποία θα μπορούσαν να της δώσουν μεγαλύτερη έκταση. Βάσταζε τις στήλες της με το αδέξιο μέσο των εσωτερικών και υπερτεθειμένων  κιονοστοιχιών. Γέμιζε το εσωτερικό των ναών της με αγάλματα, των οποίων το μέγεθος ήταν δυσανάλογο προς το κτίριο και ο διάκοσμος δεν είχε την απλότητα και τη συγκράτηση που αναμέναμε από τον κλασσικό ρυθμό.

(«Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού»  τομ Β’  Will Durant  Copyright 1969  σελ. 347 – 348)

Εθνική κακοψυχία

Καταστροφή της Σμύρνης
« … Το άγγελμα της μεγάλης σφαγής διαδίδεται τώρα τας πρώτας βραδυνάς ώρας στας Αθήνας.
… Τα θέατρα σήμερα τη νύχτα είναι και πάλι ανοιχτά και παίζουν. Ο κόσμος στο θέατρο της Κυβέλης γελά και η μέσα μουσική χτυπά εύθυμα τραγουδάκια. Μπήκα μέσα να δω την ψυχαγωγία του κόσμου και έφυγα αηδιασμένος.
… Έτσι λοιπόν και αι Αθήναι, η άτιμη και πουλημένη πόλις, που προορίζεται να καταστραφεί, αφού δεν αισθάνεται την συγκίνηση της καταστροφής (της Σμύρνης) και την σφαγήν και καταστροφήν όλου του Ελληνισμού της Μ. Ασίας. Η αηδία μου ήταν περισσότερο από μεγάλη …»
(Κώστας Φαλτάϊτς. Δημοσιογράφος)

(apotixisi.blogspot.com 2020/0/17)

Nα τα μαθαίνουμε κι ας μας πονούν

Τραγική υπήρξε η μοίρα των τροφίμων του Ορφανοτροφείου Θηλέων Σμύρνης μετά την καταστροφή της.
Τα παιδιά μετά την άφιξή τους στην Ελλάδα στεγάστηκαν σε ένα πρόχειρο ορφανοτροφείο στο Πολύγωνο Αθηνών και μετά μεταφέρθηκαν στο Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης.
Τα υπόλοιπα που παρέμειναν στη Σμύρνη λόγω αδυναμίας μεταφοράς τους  περιπλανήθηκαν στους δρόμους της φλεγόμενης πόλης και όσα γλύτωσαν μεταφέρθηκαν στον Πειραιά και διοχετεύτηκαν στο Κρατικό Πορνείο της Δραπετσώνας!!!
Το ακίνητο αυτό ανήκε στην οικογένεια Πιπινέλη, η οποία το είχε νοικιάσει στο Κράτος. Η δημιουργία του κρατικού αυτού πορνείου έγινε το 1875 και ο εργολάβος που είχε αναλάβει να κατασκευάσει το συγκρότημα των κτιρίων ονομαζόταν Νικόλαος Μπόμπολας. Είναι γνωστόν, ότι ιδιοκτήτρια του ακινήτου κατά την δεκαετία του ‘ 30 ήταν η μητέρα του πολιτικού Παναγιώτη Πιπινέλη.
Η εκτίμηση των ερευνητών είναι, ότι υπήρχε δίκτυο συνεργασίας μεταξύ κρατικών υπαλλήλων, αστυνομικών υπαλλήλων και προαγωγών

(apotixisi.blogspot.com/2020/02/16)

Η κατάντια της Ιεράς Συνόδου

«Ποιαν Σύνοδον; Αυτήν που συγκαλείται μόνον προς ενημέρωσιν και όχι δι’ απόφασιν; Αυτήν που δεν της επιτρέπεται η απόφασις δια ψηφοφορίας; Αυτήν που δεν τηρεί ούτε ιερούς κανόνας ούτε καταστατικούς χάρτας; Αυτήν που αποφασίζει … δια βοής; Αυτήν που ακολουθεί υποχρεωτικώς την απόφασιν της ελεγχόμενης από τον Αρχιεπίσκοπον Διαρκούς Ιεράς Συνόδου; Αυτήν της οποίας το ήμισυ έχει πρώτα διασκεφθεί με τον Τζέφρι Πάϊτ; Αυτήν που «αποφασίζει» χωρίς να έχη εις χείρας της τα πορίσματα των Συνοδικών Επιτροπών; Αυτήν που «αποφασίζει» χωρίς να την ενδιαφέρη η αποστολική διαδοχή των αυτοχειροτονήτων;
… Αυτήν που εκλέγει Μητροπολίτας εκείνους που ήδη έχουν ανακοινωθή εις τα μέσα ενημερώσεως ένα μήνα πριν; Αυτήν που αποτελείται από ιεράρχας, ένιοι των οποίων δεν έχουν ούτε πτυχίον θεολογίας;»

(εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος»  7 Φεβρ. 2020  σελ. 8^η)

Διωγμοί των χριστιανών κατά των αλλοθρήσκων στο Βυζάντιο

Βυζάντιο, 6^ος αιώνας μ.Χ., αυτοκράτωρ Ιουστίνος.
Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του ο αυτοκράτωρ, επιδιώκοντας τη θρησκευτική ενότητα στο κράτος του, διέταξε όλους τους αιρετικούς να «επιστρέψουν» στην Ορθοδοξία σε διάστημα τριών μηνών, διαφορετικά θα απολύονταν από κάθε δημόσια θέση, θα απαγορευόταν να επαγγέλλονται τον συνήγορο ή τον δάσκαλο, να καταθέτουν ως μάρτυρες των Ορθοδόξων ή να τους κληρονομούν. Ακολούθησε τρομερός διωγμός που συνεχίστηκε επί δύο χρόνια.

Τα σπουδαιότερα θύματα υπήρξαν οι Σαμαρείτες της Παλαιστίνης, οι οποίοι αντέδρασαν και μάλιστα με ένοπλη επανάσταση σκοτώνοντας πολλούς από τους χριστιανούς κατοίκους της περιοχής τους. Εναντίον των επαναστατών κινήθηκε ολόκληρη στρατιά, η οποία κατέπνιξε την επανάσταση σκοτώνοντας 20 000 (είκοσι χιλιάδες) Σαμαρείτες και καθιστώντας άλλους τόσους δούλους, οι οποίοι πουλήθηκαν στους Πέρσες.

(«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»  Εκδοτική Αθηνών Α. Ε εκδ. Παραπολιτικά Αθήνα 2015  τομ. 17^ος  σελ. 162 – 163)

Η ταφή και η καύση των νεκρών στην αρχαιότητα

Κατά την Ομηρική εποχή συνηθιζόταν περισσότερο η καύση και κατά την κλασσική εποχή η ταφή.

Η ταφή ήταν Μυκηναϊκή και επέζησε μέχρι την εποχή του Χριστιανισμού

Την καύση στην Ελλάδα την έφεραν οι Αχαιοί και οι Δωριείς, των οποίων οι νομαδικές συνήθειες καθιστούσαν αδύνατη την φροντίδα των τάφων
(Εδώ βλέπουμε, ότι το θέμα της καύσης ή της ταφής δεν είναι και τόσο απλό ούτε εξαρτάται μόνο από το «θρησκευτικό πιστεύω» του κάθε λαού).

Η ταφή παρείχε τη δυνατότητα στους επιζώντες να επισκέπτονται τους τάφους των προγόνων τους και να τους προσφέρουν φαγητό και ποτό! Άξιο λόγου να αναφερθεί εδώ, σύμφωνα με την μαρτυρία του Πλουτάρχου, ότι οι Πλαταιείς προσέφεραν θυσίες στους νεκρούς της μάχης των Πλαταιών πάνω από 6 (έξι) αιώνες μετά τον θάνατό τους!

(«Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού»  τομ. Β’  Will Durant  Copyrifht 1969  σελ. 323 – 324)