Ολισθήματα της γλώσσας

«Γλώσσα, το πιο λαξευμένο μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού, το πιο αθάνατο από τα επιτεύγματά του, το πλέον απρόσιτο στους εχθρούς, αυτό που πλάθεται επί αιώνες και δεν τελειούται, αυτό που συνεχώς μετασχηματίζεται αλλά παραμένει το ίδιο».

Τη γλώσσα λοιπόν δεν πρέπει να την εγγίζεις επιπόλαια, θα έλεγα καλλίτερα, ανόσια.Είναι κάτι το ιερό και μεγαλειώδες και πάντα θα είσαι πολύ μικρός απέναντί της αλλά και πολύ μεγάλος, όταν μπορείς κάτι να της προσφέρεις.

Η γλώσσα είναι το πιο ζωντανό από όλα τα μνημεία του πολιτισμού. Διατηρείται ακόμη και μετά το θάνατο ενός λαού μέσα από τα γραπτά του μνημεία.

Επειδή είναι κάτι ζωντανό, συνεχώς μετασχηματίζεται. Επομένως η φύση της είναι τέτοια, ώστε εκπροσωπεί από τη μία το παρελθόν και από την άλλη το μέλλον, από τη μία τη συντήρηση και από την άλλη την πρόοδο, από τη μία την παγίωση του ορθού, του δόκιμου και του ωραίου και από την άλλη τη δημιουργία του νέου, την ανάπλαση του παλαιού και την αναζωογόνηση.

Τη γλώσσα την εναγκαλίζονται ιδιοτελώς αλλά και εμπαθώς δύο ομάδες πολιτών. Από τη μία οι λόγιοι, το κατεστημένο, και από την άλλη ο απλός λαός και οι εκπρόσωποί του. Οι πρώτοι είναι πάντοτε οι θιασώτες της αρχαΐζουσας, ενώ οι δεύτεροι οι εραστές της καθομιλουμένης.

Στην αρχή της επανάστασης του ’21 η γλώσσα των Καραϊσκάκη, Ανδρούτσου, Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη και τόσων άλλων, ήταν εντελώς διαφορετική από τη γλώσσα των «καλαμαράδων». Όταν οι λαϊκοί αγωνιστές ηττήθηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίσθηκαν, η γλώσσα των καλαμαράδων επικράτησε ολοσχερώς.

Όταν η Αθήνα το 1833 έγινε πρωτεύουσα του νέου κράτους, η λεγόμενη καθαρεύουσα ήταν η επίσημη γλώσσα. Έπρεπε να τη μαθαίνει κανείς, όπως μαθαίνεται μία ξένη γλώσσα. Ήταν μία γλώσσα κούφια, γεμάτη αοριστολογίες, και έδειχνε μια υπερβολική προτίμηση για σημειολογικούς δανεισμούς.

Τ ο   π ρ ό β λ η μ α   τ η ς   Γ λ ώ σ σ α ς   σ τ η ν   ε π ο χ ή   μ α ς
– Είναι πιο θεμελιώδες, δεν είναι οξύ, γι’ αυτό και καθίσταται πλέον βλαβερό.

– Δεν έχουμε λογίους οι οποίοι αντιμάχονται ή υπεραμύνονται των θέσεών τους ο καθένας από το μετερίζι του. Έχουμε αγράμματους, απαίδευτους, και μάλιστα σε κυβερνητικές και άλλες υπεύθυνες θέσεις της κοινωνίας, οι οποίοι φονεύουν τη γλώσσα.

– Χρησιμοποιούν λέξεις, την έννοια των οποίων αγνοούν.
Επαναλαμβάνουν ρητά και καθιερωμένες εκφράσεις αλλοιώνοντας λόγω αγνοίας ορισμένες λέξεις με αποτέλεσμα να μεταβάλλουν τα ρητά αυτά από σοφά σε γελοία.

– Το πρόβλημα καθίσταται οξύτερο εκ του γεγονότος, ότι κανένας δεν ενοχλείται και κανένας δεν αντιδρά.

(στοιχεία από: «Η γλώσσα μου είναι Ελληνική» εκδ. Γρηγόρη  Αθήνα 2012
«Ἱστορικά» εκδ. Ελευθεροτυπία τευχ. 253)

Προς ενημέρωση των Χριστιανών

Ο συνολικός αριθμός των μουσουλμάνων τις τελευταίες δεκαετίες του 20^ου αιώνα αυξήθηκε σημαντικά.

Το 1991, σε πληθυσμό της γης 5.480.010.000, υπολογιζόταν ότι ήσαν περίπου 971.328.700.
Τον Ιανουάριο του 2000 σε πληθυσμό της υφηλίου λίγο περισσότερο από 6.091.000.000, οι μουσουλμάνοι φθάνουν τα 1.215.000.000, δηλ. στο 19,94% των κατοίκων της γης. Γεγονός που σημαίνει, ότι στο δεύτερο ήμισυ του 20^ου αιώνα από 15% έφθασαν σχεδόν στο 20% του πληθυσμού της γης.

Σε πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής έχουν την απόλυτη πλειοψηφία.

Το Ισλάμ δεν κέρδισε έδαφος μόνο σε περιοχές όπου επικρατούσε η ειδωλολατρία. Επεκτάθηκε και μέσα σε εδάφη των μεγάλων θρησκειών.

(«Ισλάμ»  Αναστασίου Γιαννουλάτου Αρχιεπ. Τιράνων εκδ.Το Βήμα Αθήνα 2016 σελ. 31-32)

Ε π ι π ρ ο σ θ έ τ ω ς
– Εάν σκεφθεί κανείς, πόσο φανατικοί είναι οι μουσουλμάνοι και πόσο ψυχροί στην πίστη τους είναι οι Χριστιανοί αλλά και πόσο αλματωδώς πολλαπλασιάζονται οι πρώτοι σε σχέση με τους δεύτερους, τότε θα καταλάβει ότι οι αριθμοί απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
-Εάν αναλογισθεί ο κάθε Χριστιανός, ότι οι ως άνω στατιστικές αναφέρονται σε μετρήσεις μέχρι το 2000, τότε θα πρέπει να τον καταλάβει δέος για τα αποτελέσματα των επόμενων μετρήσεων.

Παχυσαρκία – Μελαγχολία – Παχυσαρκία.Φαύλος κύκλος

– Η αύξηση του σωματικού βάρους ενεργοποιεί φλεγμονώδεις διαδικασίες, οι οποίες προκαλούν καταθλιπτικό σύνδρομο.

– Η κατάθλιψη ενοχοποιείται για νευροενδοκρινικές διαταραχές, που προκαλούν με την πάροδο του χρόνου αύξηση του σωματικού βάρους.

– Όπως καταδεικνύεται εκ των ανωτέρω, όποια θύρα και αν ανοίξεις, ή της παχυσαρκίας ή της κατάθλιψης, εισέρχεσαι σε ένα φαύλο κύκλο που θέλει ηρωισμό και διαρκή πάλη για να βγεις μέσα από αυτόν.

– Ο φαύλος αυτός κύκλος οδηγεί σε νόσους που μειώνουν το προσδόκιμο επιβίωσης και δημιουργούν ψυχικά τραύματα στους παχυσάρκους.

– Η παρουσία υπερβολικού βάρους επιδρά αρνητικά τόσο στην αυτοαξιολόγηση των παχυσάρκων, όσο και στην στάση του κοινωνικού συνόλου απέναντί τους.

– Σήμερα η κριτική της κοινωνίας έναντι των παχυσάρκων είναι αρκετά πιο αυστηρή, αφού η ακραία απίσχναση θεωρείται ως το πρότυπο ιδανικής ομορφιάς.

– Η υπερκαταναλωτική κοινωνία δημιούργησε πλειάδα παχυσάρκων. Τώρα πιο σπάνιο είδος κατέστη ο αδύνατος, κυρίως όταν ομιλούμε για τις μεγάλες ηλικίες, παρά ο παχύς που συνήθως ἠταν γόνος πλουσίων οικογενειών.

– Το κωμικοτραγικό εδώ είναι ότι, αντί η παχυσαρκία να αποτελεί ένδειξη αριστοκρατικής καταγωγής, όπως ίσχυε μέχρι πρό τινος, κατήντησε να χαρακτηρίζει τους ανθρώπους των φτωχών τάξεων, αυτούς που τρέφονται με τυχαία, φτηνά, πρόχειρα μαγειρευμένα, λιπαρά και πικάντικα φαγητά.

(Ολίγα στοιχεία από περ. «στους ρυθμούς της καρδιάς»  Ιούλ. Αύγ  2016  σελ. 53-54)

Ήχος. Ο παραθεωρημένος μέγας θεραπευτής

Ακόμη και πριν από τη γέννησή μας, στο εμβρυίκό στάδιο της ζωής, ο ήχος είναι αυτός με τον οποίο επικοινωνούμε με τον έξω κόσμο. Καμμία αίσθηση τότε δεν λειτουργεί, ούτε η όραση ούτε η γεύση ούτε η όσφρηση, πολύ δε περισσότερο η αφή.

Το έμβρυο ζει μέσα στο θόρυβο των παλμών της καρδιάς της μητέρας του. Η αρχή της ζωής, του, η προέλευσή του, γίνεται αντιληπτή μέσω των ήχων της καρδιάς κυρίως αλλά και των εντερικών.
«Εν αρχή ην ο ήχος» μέχρι να ολοκληρωθεί βιολογικά ο άνθρωπος και να καταστεί ικανός να αναζητήσει την πραγματική αρχή που «ην ο Λόγος».

Το έμβρυο ακούει το ρυθμικό ήχο της καρδιάς της μητέρας του 26 εκατομμύρια φορές κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Δεν είναι τυχαίο το ότι το 80% των γυναικών κρατούν τα βρέφη στην αριστερή πλευρά του στήθους, κοντά στο μέρος της καρδιάς.
Η αίσθηση του ρυθμού ασκεί ένα είδος προστασίας στον άνθρωπο και του ενισχύει το αίσθημα της ασφάλειας.
Στα νοσοκομεία του εξωτερικού παράγουν ήχους παρόμοιους με αυτούς της καρδιάς, για να ηρεμήσουν τα νεογνά και τα βρέφη.

Από την παιδική ηλικία μέχρι και τη γεροντική τη σκυτάλη παίρνει η μουσική γενικά. Όχι βέβαια η οποιαδήποτε μουσική αλλά η επιλεγμένη. Αυτή στην οποία αρέσκεται ο ασθενής, αυτή από την οποία έχει εμπειρίες από τον πρότερό του βίο και η καθολικά αναγνωρισμένη ως σοβαρή μουσική. Επιπρόσθετα λίαν ευεργετική επίδραση έχει και η μουσική που τον οδηγεί σε υψηλότερες σφαίρες (εκκλησιαστικοί ύμνοι, ύμνοι εορτών, κλπ).

Η μουσική αποδεδειγμένα σήμερα μπορεί να ελαττώσει το αίσθημα του πόνου και να περιορίσει την χρήση αναλγητικών και υπναγωγών φαρμάκων. Μπορεί ακόμη να μειώσει το αίσθημα απογοήτευσης και γενικά την μελαγχολία, την οποία βιώνει ο ασθενής κατά την διάρκεια της νόσου του.

Σήμερα η μουσική χρησιμοποιείται σε αρκετές ΜΕΘ (Μονάδες Ενττικής Θεραπείας) ως θεραπευτικό μέσο.

(στοιχεία από περ. «στους ρυθμούς της καρδιάς» Ιούλ. – Αύγ. 2016  σελ. 49-50)

Οι γενναιόδωρες πράξεις της Μονής Πετράκη προς την Αθήνα, νέα τότε πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους

Το 1834 η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους και επόμενο ήταν να αυξάνεται ραγδαία ο πληθυσμός της. Είχε ως εκ τούτου ανάγκη από πολλά και μεγάλα δημόσια κτίρια.
Τότε η Μονή Πετράκη διέθεσε όλη την κτηματική περιουσία της για τον σκοπό αυτό. Έδωσε οικόπεδα επάνω στα οποία κτίσθηκαν:
– Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
– Η Εθνική Βιβλιοθήκη
– Η Ακαδημία
– Τα νοσοκομείο Ευαγγελισμός, το ΝΙΜΙΤΣ, το Αιγινήτειο, το Αρεταίειο, το  νοσοκομείο  Παίδων, το νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός, το Λαϊκό, η Σωττηρία και το Ασκληπιείο Βούλας.
– Το Μετσόβειο Πολυτεχνείο, η Μαράσλειος Παιδαγωγική Ακαδημία, η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή, η Σχολή Αστυνομίας στο Γουδί, η Γεννάδιιος Βιβλιοθήκη.
– Το Άλσος Παγκρατίου και το Άλσος Συγγρού.
– Το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης και το ΠΙΚΠΑ στη Βούλα.

(περ. «Κοινωνία»  Ιούλ. – Σεπτ. 2011  σελ. 286)

Η Κυβερνητική Ξετσιπωσιά και ο Μονοδάκτυλος

Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε την τρομοκρατική επίθεση στην Ι. Σύνοδο ως οφειλομένη σε ξένο δάκτυλο.
Και τυφλός να ήταν (αν δεν είναι ανοϊκός) θα μπορούσε να διακρίνει, ότι τις επιθέσεις τις έκαναν τα δικά τους τετράποδα ανθρωποειδή με τα 20 δάκτυλα και όχι κάποιος άγνωστος ξένος … με ένα μόνο δάκτυλο!

Ο «σύντροφος» Υπουργός

Υπουργός του κυβερνώντος κόμματος αποκαλεί τους δύο συλληφθέντες αναρχικούς και αντιεξουσιαστές «συντρόφους»!!

Ντροπή μας!
Όχι γιατί δεν απαιτήσαμε αμέσως την παραίτησή του αλλά γιατί δεν εξαναγκάσαμε ολόκληρη την Κυβέρνηση σε  παραίτηση.

Είσαι «σύντροφε» υπουργέ αναρχικός και αντιεξουσιαστής;
– Γιατί τότε μας εξουσιάζεις;
– Γιατί επιδίωξες και αργότερα δέχθηκες την εξουσία;
– Γιατί χρησιμοποιείς επιλεκτική εξουσία προς τους αντιπάλους σου;
– Γιατί ανέχεσαι την εξουσία (ιεραρχία)  μέσα στο κόμμα σου;
– Γιατί ακολουθείς αγεληδόν τις εντολές του αρχηγού σου στις ψηφοφορίες της Βουλής;

Οπωσδήποτε «το κράτος» είναι άδικο για τους πολλούς και κατ’ ουσίαν αντιδημοκρατικό. Επ’ αυτού δύο τρόποι αντίδρασης υπάρχουν. Ή μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες ή μέσω της βίας. Εάν επιλέξεις το δεύτερο, τότε :
– Γιατί, όταν συλληφθείς, επικαλείσαι τα δικαιώματα που σου παρέχει η δημοκρατία την οποία αρνείσαι; (συνήγοροι, συνθήκες κράτησης, αποφυλακίσεις, τηλεφωνικές επικοινωνίες, κλπ)
– Γιατί καταγγέλεις τη βία, όταν αυτή εξασκείται εντός της φυλακής;
– Γιατί δεν δέχεσαι να τίθεται σε κίνδυνο και η ζωή των δικών σου αθώων άνθρωπων λόγω παραπλεύρων απωλειών;

Και κάτι άλλο.
Δεν υπάρχουν κράτη, χώρες, πιο δημοκρατικές από τη δική μας, για να μετοικήσεις σε αυτές;
Τι είπες; Οι πιο δημοκρατικές αποδείχθηκαν πιο απάνθρωπες, πιο βάρβαρες, πιο πρωτόγωνες;
Αυτό κανένας από σας δεν το ομολόγησε ούτε το ομολογεί, ούτε καν ο μέγας φιλόσοφος του 20^ου αιώνα Ζαν Πωλ Σαρτρ, για να μη κλονισθεί (κατ’ αυτόν) η εμπιστοσύνη του απλού λαού προς «την επανάσταση»!

Έ ν α   ε ί ν α ι   λ ο ι π ό ν   τ ο   μ ο ν α δ ι κ ό   σ υ μ π έ ρ α σ μ α :
Ότι η άλογη βία μόνο νέα βία γεννά.
Ότι η πρωτόγονη συμπεριφορά που υπακούει σε ταπεινά ένστικτα κάθε άλλο παρά πολιτισμό προάγει.

Πνευματική πρόοδος και Τεχνολογικός Πολιτισμός

«Σήμερα ζούμε σε περίοδο εκφυλισμού της δυτικής κοινωνίας. Εκφυλισμού που συμπίπτει με την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ένα από τα πιο ανησυχιτικά φαινόμενα είναι η συνύπαρξη των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας με τον βαθύτατο μηδενισμό και την κατάρρευση των αξιών. Όλα έχουν υποταγεί στους νόμους της οικονομίας και της κατανάλωσης. Οι πολίτες έχουν μετατραπεί σε καταναλωτές.
… Το πρόβλημα δεν είναι η τεχνολογία. Πιστεύω πως εκείνο που πρέπει να μας απασχολήσει είναι η γενικευμένη παθητικότητα των ανθρώπων, η οποία νομίζω ότι συνδέεται με την παταγώδη αποτυχία του επαναστατικού κινήματος στον 20^ον αιώνα»

(«Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας»  Κορνήλιος Καστοριάδης  εκδ. Πόλις  Αθήνα 2000  σελ. 200 -201)

Η Ελληνοτουρκική αντιπαλότητα καταστροφική για τις οικονομίες των δύο χωρών

Στην περίοδο 1993 -1995 η Ελλάδα εμφανίζεται έβδομη στην παγκόσμια λίστα εισαγωγέων οπλικών συστημάτων.

Προηγούνταιτ ης Ελλάδος μόνο:
Η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος, οι ΗΠΑ, η Νότιος Κορέα, η Ταϊβάν και η Τουρκία.

Η Ελλάδα και η Τουρκία δαπανούν 4,6% και 4,4% του ΑΕΠ τους αντιστοίχως για τις αμυντικές τους ανάγκες, ενώ οι υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές χώρες δαπανούν 2% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο και οι ΗΠΑ 3.7% του ΑΕΠ.

(«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» τομ. 38ος  εκδ. Παραπολιτικά  Αθήνα 2015  σελ. 27)

Η μετεκλογική συμπεριφορά των ασυνεπών αριστερών κομμάτων

«Είναι πολύ ωραίο να υποστηρίζει κανείς τους καταπιεσμένους, τους ταπεινωμένους, τους ηττημένους, τους κοινωνικά αποκλεισμένους. Όμως ο πραγματικός ηθικός προβληματισμός – πνευματικός και πολιτικός – αρχίζει τη στιγμή που, μετά τη νικηφλορα επανάσταση, οι έως χθες κοινωνικά αποκλεισμένοι υπαγορεύουν τους νέους κανόνες του παιχνιδιού.
Η δικτατορία που εγκαθιδρύουν οι χθεσινοί σκλάβοι είναι πιο αποτρόπαια από εκείνην των προηγούμενων καταπιεστών. Γιατί; Διότι οι χθεσινοί σκλάβοι μεταμορφώνονται σε κακέκτυπα των χθεσινών αφεντικών τους, καθώς εκφωνούν επαναστατικούς λόγους, ενώ, την ίδια στιγμή, επιβάλλουν νέους κανόνες, νεκρούς και αναχρονιστικούς»

(«Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας» Κορνήλιου Καστοριάδη  εκδ. Πόλις  Αθήνα 2000  σελ. 160)