Οἱ πάντες γνωρίζουν τό «Ὁλοκαύτωμα» τῶν Ἑβραίων ἀπό τούς Ναζί κατά τόν Β’Παγκόσμιο Πόλεμο καί ἀποτίουν φόρο τιμῆς στήν μνήμη των.
Κανένας λόγος ὅμως δέν γίνεται καί γιά τούς λοιπούς: Τούς Ρομά Τσιγγάνους τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, τούς Σίντι (ζητιάνους, περιθωριακούς), τούς Ὁμοφυλόφιλους καί τούς Πνευματικά Καθυστερημένους, πού εἶχαν ὅλοι αὐτοί τήν ἴδια μεταχείρηση.
Οἱ τρεῖς πρῶτες κοινωνικές ὁμάδες ἔχουν μείνει μέ τό παράπονο τῆς μή ἀναγνώρισης τοῦ ἄδικου χαμοῦ των. Ἡ τελευταία ὁμάδα εἶναι ἀνίκανη νά καταλάβει καί αὐτό!
Δυστυχῶς ἡ Ἱστορία γράφεται ἀπό τούς ἰσχυρούς γιά τούς ἰσχυρούς. Οἱ ἄσημοι μονίμως ἀδικοῦνται.
Οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶχαν καί μία ἰδιαίτερη μεταχείρηση. Τούς παρεῖχαν οἱ Ναζί τό δικαίωμα νά ἀποφύγουν τόν ἐγκλεισμό τους στά στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέ τήν προϋπόθεση ὅτι ἐδέχοντο νά εὐνουχισθοῦν. Δεκάδες χιλιάδες χειρουργήθηκαν στό νοσοκομεῖο φυλακῶν τοῦ Ντύσελντρορφ. Ἀπό αὐτούς 12 000 πέθαναν ἀπό τίς μετεγχειρητικές ἐπιπλοκές καί ἀπό τά «πειράματα», πού ἰατροί-κτήνη, ἀνάξιοι τῆς ἀποστολῆς τους, διεξῆγαν ἐπ’ αὐτῶν.
(στοιχεῖα ἀπό «Ἱστορικά» ἐκδ. Ἐλευθεροτυπία 31/10/2002 τευχ. 157)
