Παγκόσμιο Πωτάθλημα Ποδοσφαίρου

– 22 ἄνθρωποι προσπαθοῦν ἐπί δύο περίπου ὧρες νά ρίξουν μία μπάλλα στά δίχτυα

– Αὐτή καθ’ ἑαυτήν ἡ πράξη φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως γελοία, ἐάν δέν ἔκρυβε μέσα της τό μεγαλεῖο τῆς δύναμης, τῆς ἀντοχῆς, τῆς συνεργασίας, τοῦ εὐγενοῦς ἀνταγωνισμοῦ, τῆς ἐπινοητικότητας καί τῶν λοιπῶν σωματικῶν χαρισμάτων

– Τό “παιχνίδι” εἶναι γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου. Τά ζῶα δέν “παίζουν” . Στίς χαριτωμένες φιλικές κινήσεις πού ἀνταλλάσσουν μεταξύ τους δέν ὑφίστανται κανόνες οὔτε ὁρίζονται βραβεῖα ἤ ποινές, κυριαρχεῖ μόνο τό ἔνστικτο.

– Ἡ συμμετοχή τῶν θεατῶν στό παιχνίδι φθάνει ἀκόμη καί μέχρι τοῦ σημείου τῆς ταύτισής τους μέ τόν παίκτη (ἥρωα). Ἐξ αὐτοῦ καί ἡ μεγάλη λύπη ἤ χαρά ἐπί ἀποτυχίας ἤ ἐπιτυχίας ἀντίστοιχα.

– Τό παιχνίδι εἶναι καί αὐτό θέατρο. Μία θεατρική πράξη πού τό στοιχεῖο της δέν εἶναι “ὁ λόγος” ἀλλά “τό ἔργο”. Εἶναι τό θέατρο τοῦ νοήμονος ἀλλά καί τοῦ πλέον ἁπλοϊκοῦ ἀνθρώπου.

– Τό παιχνίδι εἶναι μίμηση (ἄρα χωρίς κόστος!) τοῦ πραγματικοῦ ἀγώνα τῆς ζωῆς. Ἡ ἡρωοποίηση τῶν παικτῶν καταδεικνύει τήν ἀπόσταση πού μᾶς χωρίζει ἀπό τίς ἀληθινές ἀξίες καί ἀποκαλύπτει τήν ἀπουσία τοῦ ἀληθινοῦ ἥρωα ἀπό τήν σημερινή κοινωνία.